Τα τελευταία δέκα χρόνια είμαι ευτυχής συνταξιδιώτης σε κάποιους μαγικούς χωροχρόνους της δαιδαλώδους ελληνικής ιστορίας.

Έχω μεταφερθεί χρονικά, εκατό ολόκληρα χρόνια πίσω, σε μία από τις πιο κρίσιμες καμπές της ιστορίας της φυλής μας.

Ο τόπος είναι η μαγευτική πολιτεία της Ποντιακής Ανατολής η Τραπεζούντα, η πρωτεύουσα των πάλαι πότε Μεγάλων Κομνηνών.

Συνταξιδιώτης μου είναι ο αδελφός του παππού μου Νίκος Καπετανίδης, ο γνωστός δημοσιογράφος και πολιτικός άνδρας της εποχής εκείνης, στο γύρισμα της δεκαετίας του 1910 προς την αρχή της επόμενης του 1920.

Όχημά μας η εφημερίδα του «ΕΠΟΧΗ» στην οποία αφιέρωσε όλη του την ζωτικότητα και ενεργητικότητα.

Μαζί πανηγυρίζουμε το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου με νικήτριά τη μητέρα Ελλάδα και ηττημένη την Οθωμανική Αυτοκρατορία, μαζί κάνουμε μυστικά συμβούλια με τον Μητροπολίτη Χρύσανθο και τον βουλευτή Κωφίδη σχεδιάζοντας τις επόμενες κινήσεις μας με στόχο την ανεξαρτησία του Πόντου, μαζί γράφουμε τα πύρινα άρθρα για τους διωγμούς των χριστιανών, μαζί παρακολουθούμε την Διάσκεψη της Ειρήνης στο Παρίσι και την κατάληψη της Σμύρνης από τον ελληνικό στρατό, μαζί γράφουμε για την ανάγκη της εκπαιδευτικής αλλαγής στα ελληνικά σχολεία και την ανάγκη για προοδευτικές κοινωνικές αλλαγές προς όφελος του φτωχού λαού.

Τέλος μαζί καθόμαστε στα γραφεία της εφημερίδας στην οδό Σεμερτζίδερπασι και περιμένουμε τον αιμοβόρο Τοπάλ Οσμάν, μαζί κλαίμε για την ήττα του Βενιζέλου και την άφρονα πολιτική των φιλοβασιλικών, μαζί βλέπουμε τους τούρκους χωροφύλακες να κάνουν έφοδο στην «ΕΠΟΧΗ» και να κατάσχουν όλα τα έγγραφα και μαζί με τον Ματθαίο Κωφίδη και Αλέξανδρο Ακριτίδη οδηγούμαστε στις φυλακές της Τραπεζούντας και εν συνέχεια της Αμάσειας. Δυόμιση χρόνια καυτής ιστορίας ξεχύνονται μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας «ΕΠΟΧΗ».

Τα τελευταία χρόνια του Ελληνισμού του Πόντου γεμάτα από ελπίδες , αγωνίες , χαρές, λύπες , διωγμούς, πολέμους, καταστροφές και πολύ πολύ πόνο.

Της εφημερίδας που έγινε καθημερινό μου ανάγνωσμα τα τελευταία δέκα χρόνια και αισθάνομαι τόσο ευλογημένος που έφτασε στα χέρια μου και μου επιτρέπει να κάνω αυτό το υπέροχο ταξίδι, βουτώντας αχόρταγα στη ιστορική έρευνα της Δύσης του Ποντιακού Ελληνισμού.

Της εφημερίδας που κατάφερε να διασώσει με μεγάλη δυσκολία και κίνδυνο, ο παππούς μου Κώστας για να την παραδώσει στα παιδιά του και τα εγγόνια του, με την επιθυμία να χρησιμοποιηθεί για να γίνει γνωστό το έργο και η θυσία του αείμνηστου αδελφού του Νίκου.

Ο Νίκος Καπετανίδης είχε ριζοσπαστικά προοδευτικές απόψεις στα εθνικά, κοινωνικά και εκπαιδευτικά ζητήματα της εποχής του και πρόλαβε στα λίγα χρόνια της ζωής του (1889-1921) να βάλει την σφραγίδα του στην ιστορία του Ελληνισμού του Πόντου.

Σίγουρα μαζί με τον Μητροπολίτη Χρύσανθο και τον βουλευτή Ματθαίο Κωφίδη αποτελέσαν την ηγετική πολιτική ομάδα που προσπάθησε την περίοδο εκείνη να αλλάξει την τύχη του Ποντιακού λαού, δυστυχώς χωρίς επιτυχία.

Μας άφησε όμως το αρχείο της εφημερίδας του «ΕΠΟΧΗ», στην οποία καταγράφονται ολοζώντανα τα σημαντικότερα γεγονότα των ετών 1918-1921, καθώς και το μεγαλείο του πολιτισμού που είχαν αναπτύξει οι προγονοί μας στα παράλια του Εύξεινου Πόντου εκείνα τα χρόνια, ακριβώς πριν αρχικά την Γενοκτονία του Ποντιακού λαού και τελικά τον οριστικό ξεριζωμό τους από τα παράλια του Ευξείνου Πόντου.