Η Κατερίνα Ζωντανού γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό και σπούδασε σε μια μεγάλη πόλη. Τώρα ζει σε μια πολιτεία ούτε πολύ μεγάλη ούτε πολύ μικρή, μεσαία. Απ’ το σπίτι της βλέπει ένα βουνό που το λένε Καλάθι, μοιάζει λίγο με καλάθι, αλλά αναποδογυρισμένο. Κοντά έχει και θάλασσα (μισή ώρα με τα πόδια και εφτάμισι λεπτά με το ποδήλατο – με το διαστημόπλοιο δεν ξέρει, γιατί δεν προλαβαίνει να χρονομετρήσει). Της αρέσουν το σπανακόρυζο, το περπάτημα και οι σοκολάτες. Τρώει τα νύχια της, την ευχαριστεί να ζωγραφίζει και να λύνει μαθηματικούς γρίφους. Τη θυμώνει ο πόλεμος (και άλλα τερατώδη που κάνουν οι άνθρωποι), αλλά παρηγορείται όταν σκέφτεται ότι, αφού αυτός στενοχωρεί και όλα μα όλα τα παιδιά του κόσμου, κανένα παιδί όταν μεγαλώσει δε θα πηγαίνει να πολεμήσει, και τότε –χα!– την πάτησε ο πόλεμος. Κατά τα άλλα, κάθε μέρα κάνει ό,τι και οι περισσότεροι από εσάς – μαθήματα, διάβασμα, γράψιμο. Μερικές φορές όμως τεμπελιάζει και δεν κάνει τίποτα.