Το βρωμερόν ύδωρ της λήθης

«Μωρέ, τι μας λες! Μόνη τους έγνοια, δηλαδή, οι αναγκεμένοι ήτανε; Καθόλου δεν τους ένοιαζε το ποιος θα πιάσει τα ηνία και θα κατευθύνει το κάρο, έχοντας τους περισσότερους δικούς του στη Βουλή; Ποιος θα ᾽χει τους περισσότερους από τους ανθρώπους του διορισμένους στο Δημόσιο; […] «Πονοψυχιάσανε και ήρθανε για να ταΐσουν τους φτωχούς ή για να εξασφαλίσουνε ποιος θα ᾽χει τον πρώτο λόγο στο γκουβέρνο;», της ήρθε απότομα, στην κουβέντα τους πάνω, να τον ρωτήσει, αλλά ευτυχώς κρατήθηκε. Δεν θα ’βγαινε τίποτα ακόμα κι αν τον ρώταγε. Τόσον καιρό κακός χαμός γινότανε με τους διορισμούς όλων αυτών των ξενόφερτων, μα ο Νικόλας κουνούσε το κεφάλι του και κρατούσε τ᾽ αυτιά του κλεισμένα, δεν άκουγε τίποτα, τόσο σίγουρος ήτανε ότι εκείνος ξέρει».

Η ιστορία διαδραματίζεται στην Αθήνα, πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους ύστερα από τη δολοφονία του Καποδίστρια. Έχουν προηγηθεί τα χρόνια του αγώνα ενάντια στον Τούρκο δυνάστη, οι δύο αιματηροί εμφύλιοι, καθώς και οι διάφορες μικρότερης σημασίας διενέξεις. Οι ήρωες, ελεύθεροι πλέον πολίτες κράτους, που διαθέτει ένα κατ᾽ εξαίρεση για την εποχή του δημοκρατικότατο Σύνταγμα, το Σύνταγμα της Επιδαύρου, αδυνατούν προφανώς να συνειδητοποιήσουν αυτή την κοσμογονική αλλαγή και εξακολουθούν να μάχονται με πάθος τον ίδιο τους τον εαυτό.