Όχι πια άνθρωπος

Πολύ ενδιαφέρον φαίνεται!

Πολύ καλό βιβλίο και μια εξαιρετική αφήγηση!

απλα εξαιρετικο

εξαιρετικό

Όχι τυχαία ο εμπνευστής των τόσο σύγχρονων comics Manga, αν σκεφτείς ότι γράφτηκε το 1940 περίπου..Σοκαριστικά πόσο ταυτίζεσαι, παρόλα αυτά, με παρά πολλά σημεία του και πόσο γελάς παράλληλα με τα «χάλια» σου.. Σας ευχαριστώ Jukebooks!!

Πολύ δυνατό βιβλίο. Και η αφήγηση του κ. Χρόνη, για άλλη μια φορά (όπως και στο “Τι είδε η γυναίκα του Λωτ”), καθηλωτική!

Λίγο κουραστική η αφήγηση ως προς το ρυθμό ανάγνωσης. Αρκετά ενδιαφέρον βιβλίο. Νομίζω πως όλοι οι introverts μπορούν να εντοπίσουν κάποια στοιχεία τους στον χαρακτήρα του ήρωα.

Εξαιρετικό βιβλίο. Από την πρώτη λέξη ο αναγνώστης ταυτίζεται με την τραγικότητα του ήρωα ο οποίος τον οδηγεί στο επίπονο αλλά απολαυστικό ταξίδι της αυτογνωσίας.

μου φάνηκε αδιάφορο και η αφήγηση δεν βοήθησε.. δεν μπορώ να το τοποθετήσω ακριβώς αλλά για μένα δεν δούλεψε

αν και ο αφηγητής ήταν πολύ καλός το θέμα δεν μου άρεσε…πολλές πληροφορίες και η πλοκή κουράζει

Σκληρό και αληθινό. Από τα βιβλία που σου μένουν αρκετό καιρό μετά. Όμορφη και ταιριαστή αφήγηση.

Αν δεν ήταν η καταπληκτικά παρανοϊκή φωνή αυτού του υπέροχου αφηγητή, θα είχα παρατήσει το βιβλίο από το πρώτο κεφάλαιο. Δεν το βρήκα γοητευτικό

Εξαιρετικό με φιλοσοφικές προεκτάσεις. Στην αρχή η αφήγηση με δυσκόλεψε, γιατί άκουγα κάτι πολύ πιο ήπιο πριν, παρόλα αυτά ταίριαζε απόλυτα με το ύφος του βιβλίου και δεν θα άλλαζα τίποτα. Λάτρεψα την ανάλυση στο τέλος.

Εξαιρετική αφήγηση, σκληρό βιβλίο

Προσωπικά, δεν με ενθουσίασε. Η πλοκή ανιαρή και αργή, χωρίς να καταλήγει κάπου στην τελική. Για μένα, το έσωσε η εξαιρετική αφήγηση του Θάνου Χρόνη, αλλιώς θα το είχα παρατήσει στα μισά.

Τρομερά ενδιαφέρον

Ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω!! Περίεργο βιβλίο, σε κάποια σημεία σε ταρακουνάει με τα συναισθήματα που σου δημιουργεί, ενώ σε κάποια άλλα δεν έβγαζα νόημα..δεν ξέρω ίσως φταίει η μετάφραση ή δεν βοηθάει η αφήγηση του-πολύ καλού σε γενικές γραμμές- αφηγητή.

Τελικά οι Ιάπωνες είναι πολύ μπροστά ακόμη και στην συγγραφή

Ενδιαφέρον βιβλίο, παρόλο που δε με κέρδισε πλήρως.

Εξαιρετική αφήγηση σε ενα ιδιαίτερο βιβλίο που κατά τα άλλα είναι δύσκολο να ακουστεί και ευκολότερο να διαβαστεί. Το κείμενο θέλει προσοχή και συγκέντρωση. Απαιτεί προσπάθεια από τον ακροατή αλλά σε ανταμείβει συνεχώς όσο προχωρά το βιβλίο. Η τελευταία παράγραφος συγκλονιστική.

Από nothing special έως αδιάφορο. Η δε αφήγηση τραγική.

Πολύ καλό βιβλίο , ωραία αφήγηση . Διαχρονική η αίσθηση του σαν μοντέρνο Σε αγγίζει, νιώθεις την προσπάθεια του ήρωα να νιώσει ευτυχία με κάθε τρόπο.

Το άκρον άωτον του μισογυνισμού! Ένα μυθιστόρημα πολύ ωμό και με παντελή απουσία ανθρωπιάς. Πολύ αντιπαθητικός ο κεντρικός ήρωας, αναρωτιόμουν σε όλη τη διάρκεια από ποια ψυχική νόσο να πάσχει και αν μας το φανέρωνε αυτό κάποια στιγμή ο συγγραφέας, κάτι που δεν έγινε ποτέ. Το μόνο ενδιαφέρον συνιστάται στο να ρίξει μια ματιά ένας ευρωπαίος στο μυαλό ενός Ασιάτη λογοτέχνη. Η αφήγηση έχει χαρακτήρα, αλλά όχι το σωστό χαρακτήρα.

Απίστευτη δυναμική

Ωραίο βιβλίο ψυχοκοινωνικού χαρακτήρα και εσωτερικής αναζήτησης. Αν και σε κάποια κομμάτια γίνεται εξαιρετικά μελοδραματικό, αξίζει η αναγνωσή του!

Απόλαυσα πολύ το βιβλίο αλλά και την ανάγνωση

“Το Όχι πια άνθρωπος του Osamu Dazai, το δεύτερο μυθιστόρημα του κορυφαίου μεταπολεμικού Ιάπωνα συγγραφέα, είναι η συγκλονιστική και συναρπαστική ιστορία ενός νεαρού άντρα που προσπαθεί να βρει τη θέση του σε έναν κόσμο που δεν καταλαβαίνει.” Αυτό ήταν που με τράβηξε για να διαβάσω το βιβλίο, και αισθάνομαι εξαπατημένη, γιατί δεν πρόκειται για συναρπαστική ιστορία αλλά για βίαιες σκηνές μιας άρρωστης σκέψης, περιγράφοντας μια σκληρή κοινωνία που κάνουμε τεράστια προσπάθεια να αφήσουμε πίσω μας. Δεν μου αρέσει σίγουρα, έκανα τεράστια προσπάθεια να διαβάσω πίσω από τις λέξεις και να νιώσω τον πόνο του συγγραφέα αλλά καταλήγω οτι σε κάποιες περιπτώσεις η λύση δεν είναι η κατανόηση και η εν συναίσθηση των αναγνωστών. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να δεχόμαστε ως αριστουργήματα τις σκέψεις αλκοολικών εθισμένων άρρωστων καταθλιπτικών που το μόνο που χρειάζονται είναι περίθαλψη.

Για μενα δεν αξιζε.. καπως ακατανόητο και το ενιωσα ανούσιο

Αριστοτεχνικά γραμμένο, διεισδύει στα σκοτεινά βάθη της ανθρώπινης ύπαρξης. Αν και ο ήρωας είναι αυτοκαταστροφικός είναι δύσκολο να μην ταυτιστεί ο αναγνώστης με αρκετές σκοτεινές πτυχές της ύπαρξης του. Δυνατό βιβλίο με γρήγορη αφήγηση. Μου άρεσε πολύ και χαίρομαι που επέλεξα να το ακούσω. Σίγουρα δε συγκαταλεγεται στα feelgoog βιβλία και γι αυτό δε γίνεται να μη σε αγγίξει και να μην σε επηρεάσει.

Αχταρμάς… Έφτασα με κόπο στο 70% και κατέληξα ότι δεν είμαι τόσο διανοούμενη για να το κατανοήσω… Ειλικρινά δε μπορούσα να καταλάβω τι ήθελε να πει αυτό το βιβλίο. Η κεντρική ιδέα -ηρωας δε μπορεί να βρει την θέση του στην κοινωνία- έχει ενδιαφέρον αλλά η όλη ανάπτυξη της ιστορίας ήταν ένα μπάχαλο..

Πολυ καλη αφηγηση, αρχικα ειπα να το σταματήσω ωστοσο με κερδισε

Αδιάφορο. Η δε αφήγηση τραγική. Δε μπόρεσα να το τελειώσω.

Μετά το “Ο Δύων Ήλιος” που μου άρεσε πολύ, είπα να ακούσω και το “Όχι πια άνθρωπος”. Έχει πολύ ωραίες περιγραφές και ενδιαφέρουσες συζητήσεις περί ηθικής και της ζωής γενικότερα, μέσω συζητήσεις του πρωταγωνιστή αλλά και μέσω των εσωτερικών του διαλόγων. Ωστόσο, η πλοκή δεν είναι τόσο ενδιαφέρουσα, ο πρωταγωνιστής αν και τραγικό πρόσωπο δεν έχει πολλά στοιχεία που να μας κάνουν να ταυτιζόμαστε μαζί του (παρόλο που δεν έχω πρόβλημα με το να παρακολουθώ πρωταγωνιστές που έχουν ελαττώματα). Ίσως σημαντικότερο, δεν βιώνουμε τόσο αισθητά τς στοιχεία της κοινωνίας του τότε, που στον Δύων ήλιο ήταν πολύ πιο χαρακτηριστικά. Αξίζει την ανάγνωση όπως και να χει, καθώς δείχνει το πόσο αποπροσανατολισμένο μπορεί να γίνει ένα άτομο.

Καταπληκτική γραφή. Ένας περίπλοκος και ενδιαφέρον κεντρικός ήρωες μιας άλλης εποχής που όμως θα μπορούσε να υπάρξει και στις μέρες μας.Αν και ο ήρωας είναι σκοτεινός, το χιούμορ του συγγραφέα δεν σ αφήνει να μελαγχολήσεις.Όταν είδα τα 4 αστεράκια ήταν αρχικά αποτρεπτικά, αλλά ευτυχώς το επέλεξα και μου άρεσε τόσο που το άκουσα σε μια μέρα. Ίσως η κριτική στο τέλος του βιβλίου θα έπρεπε να μπει στην αρχή ώστε να γίνει πιο κατανοητό σ αυτούς που δεν κατάφεραν να το καταλάβουν.

Είναι ένα βιβλίο με πολύ βαθιά νοήματα, βαθυστόχαστο και θίγει πολλά θέματα της σύγχρονης κοινωνίας. Όμως το θεωρώ κάπως απαισιόδοξο, σκοτεινό και δυσάρεστο καθώς αφηγείται την ιστορία ενός τραγικού προσώπου. Η αφήγηση ήταν πολύ καλή.